Eens in de zoveel tijd denk je dat je als arts tot een nieuw inzicht bent gekomen of een intelligente nieuwe observatie doet om vervolgens te concluderen dat het inzicht al talloze malen is beschreven, gedocumenteerd of is onderzocht.
Dit gebeurde mij laatst toen ik na een aantal patiënten te hebben geholpen met knieklachten de “missing link” van het probleem steeds in de rug vond.
Als er weinig afwijkingen aan de knie zelf te zien zijn, de röntgenfoto’s of de MRI’s zijn goed en de patiënt heeft talloze keren te horen gekregen “Uw knie is perfect” “Er is niks mis met uw knie”… terwijl de patiënt tóch last heeft dan hoort een arts of therapeut wantrouwend te worden en verder te gaan zoeken.
Helaas zie je dat de afzonderlijke ledematen, de knie, de schouder, de heup,… steeds meer op- en afgesplitst worden. Er bestaat tegenwoordig al een dokter die alleen de schouder behandelt, of uitsluitend de pols etc. Uiteraard zeer kundige en gespecialiseerde artsen maar ze missen vaak het grotere plaatje!
Het is dus moeilijker geworden om over de grenzen van één gewricht heen te kijken. Wij zien vaak een rugprobleem die op den duur een heup-, schouder of knieprobleem veroorzaakt. Deze link wordt HELAAS te weinig gelegd terwijl er steeds meer wetenschappelijk onderzoek dit inzicht bevestigt. Als je hierover met de gemiddeld orthopedisch chirurg spreekt kijken ze je aan alsof ze het horen donderen in Keulen.
Het leven als arts is natuurlijk een stuk makkelijker als je de gewrichten en botten als aparte wezens beschouwt. De onderzoeken zijn sneller, denkwerk is makkelijker en de behandelingen makkelijker in een protocol te gieten. Was het vak maar zo simpel!
Voordat deze vereenvoudigingen en hardnekkige gewoontes doorbroken kunnen worden is er niet alleen praktische ervaring van experts (Erfahrungsmedizin) maar ook wetenschappelijk bewijs nodig.
Een onderzoek keek naar meer dan 1000 knieprotheses in een tijdspanne van twee jaar. Bij bijna 700 van deze patiënten werd er ook gevraagd naar rugklachten.
Een groot deel van deze mensen hadden dagelijks lage rugklachten. Bij de patiënten ZONDER rugklachten had een knieprothese dus ook een goed effect op de kniepijn! (Gelukkig)
Maar deze resultaten waren bij lange na niet even goed bij de groep mét rugklachten.
Er waren zelfs een heel deel patiënten die slechter scoorden NA de operatie dan voorheen!
Het is blijkbaar zeer belangrijke informatie voor de patiënt en orthopedisch chirurg om het succes van een knieprothese in te kunnen schatten! Ik kan mij niet herinneren dat dit ooit met een patiënt is besproken alvorens de beslissing wordt gemaakt om te opereren.
Niet gek overigens, in het kader van onze hypergespecialiseerde medische wereld.
Wat kunnen wij hieruit leren?
Klachten komen niet zomaar uit de lucht vallen maar zijn vaak als gevolg van een langdurige decompensatie of langdurig proces wat maakt dat een schouderpees gaat ontsteken, of een knie zeer begint te doen, of een heup klikt bij beweging of waarom een tenniselleboog aan de ene arm ontstaat maar niet aan de andere.
We onderzoeken elke patiënt grondig om tot op de bodem van de zaak te komen om het mechanisch lek te dichten en uiteindelijk de patiënt zo goed mogelijk weer weg te kunnen sturen!
Schroer WC, Diesfeld PJ, LeMarr AR, Morton DJ, Reedy ME. Functional Outcomes After Total Knee Arthroplasty Correlate With Spine Disability. J Arthroplasty. 2016 Sep;31(9 Suppl):106-9. doi: 10.1016/j.arth.2016.06.015. Epub 2016 Jun 23. PubMed PMID: 27452138.
